روغن سير /rowqan-e sir/

شکل دارويي: روغن

موارد مصرف: محلّل اورام غائر دست و پا، و مادة بلغمي غليظ در مفاصل و رگ‌‌ها؛ نافع در امراض بارد، سدد، درد گلو، سينوزيت، و لوزه چركين؛ مفيد در ايجاد نعوظ و تحريك باه (با ماساژ بر بيضه)، و رفع حبس‌البول (با ماساژ بر ناحيه عجان)؛ مانع آزار سرما و ترکيدگي و سوختگي ناشي از آن (با ماساژ آن بر بدن).

توضيحات:

در اين دارو استفاده از شير باعث کاهش حدت سير مي‌شود و عوارض پوستي ناشي از سير کاهش مي‌يابد. همچنين روغن گاو به‌علت متناسب بودن با بافت بدن انسان موجب جذب بهتر مواد مؤثر سير به اعماق بدن مي‌شود.

ماساژ اين روغن به اطراف گوش و پيشاني و سينوس‌ها باعث ازبين رفتن رياح بارد در سر مي‌شود. تدهين به آن جهت جمود خون در اطراف بدن و شقاقى كه از برودت به‌هم رسيده باشد و جهت وجع مفاصل و قولنج بلغمي مفيد است‏. روغن‌مالي ناحيه مثانه و عجان جهت ادرار بول (رفع ورم پروستات) و رفع احتباس حيض و ضماد آن جهت گشودن دبيله و دمل‏ نافع است. از اين روغن به‌عنوان درمان کمکي براي مبتلايان به فالج استفاده مي‌شود.

ماساژ اين روغن بر ستون فقرات و استحمام پس از يك ساعت در رفع گرفتگي اعضا و خستگي بسيارمؤثر است. ضماد و ماساژ روغن‏ سير بر اعضاي تناسلي، سستى و ناتوانى آن را برطرف مى‏سازد.

روغن سير براى افرادى كه به بيمارى رعشه مبتلا شده‏اند هم به‌صورت خوراكى و هم به‌صورت ضماد بسيار نافع است.

اين روغن با باز کردن گرفتگي عروق ريز انتهايي، خونرساني به بافت‌ها را افزايش مي‌دهد و در افراد دچار سردي و گزگز انتهاها به اين علت مفيد است. بنابراين ماساژ اطراف زخم ديابتي (نه خود زخم) مي‌تواند با افزايش خونرساني باعث بهبودي آن شود.

اجزاء فراورده: سير، شير، روغن گاو

آثار دارو از ديد طب سنتي: محلل، مدر بول و حيض و عرق و مفتّح و جالي و جاذب و مُجَفّف رطوبات

مزاج کلي دارو: گرم و خشک

منع مصرف: از ماليدن دارو به چشم، اطراف دهان، زخم‌هاي باز، و پوست اطفال خودداري شود.

عوارض جانبي: گزارشي موجود نيست. ماساژ طولاني مدت ممكن است موجب بروز بثورات پوستي شود.

دستور مصرف: هر 8 يا 12 ساعت با ماساژ روي موضع ماليده شود.

تداخلات دارويي: تاکنون گزارش نشده است.

مصرف در حاملگي و شيردهي: در حاملگي ممنوع است.

نکات قابل توصيه: اين روغن به دليل گرمي زياد در افراد مبتلا به حساسيت بايد با احتياط تجويز شود و ابتدا بر روي بازو يا پشت گوش تست شود و در صورت عدم حساسيت در نقاط وسيع‌تر استفاده شود.

منابع:

1. عقيلي خراساني، مخزن الادويه، تهران: انتشارات باورداران، 2001
2. ابن سينا، قانون في الطب، بيروت: انتشارات العلامي، 2005
3. ناظم جهان، محمد اعظم، اكسير اعظم، دانشگاه علوم پزشكى ايران-مؤسسه مطالعات تاريخ پزشكى، طب اسلامى و مكمل، 1387 ه.ش.
4. خسروي، سيد مهدي، گياهان دارويي و نحوه کاربرد آنها براي بيماريهاي مختلف در طب سنتي. تهران: نشر محمد، چاپ نهم. 1386.
5. American Herbal Products Association's Botanical Safety Handbook-CRC Press (2013)
6. PDR 2008